دل در جوشش ناب عرفه، وضو م? گ?رد و در صحرا? تفت?ده عرفات، جار? م? شود. آن جا که ا?وان هزار نقش خداشناس? است. لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دل، ب?قرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحس?ن (ع) شده است. پنجره باران خورده چشم ها از ضر?ح اجابت، تصو?ر م? دهد و ا?ن صحرا? عرفات است که با کلمات روحبخش دعا? امام حس?ن (ع) و اشک عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش م? کند. اشک و زمزمه ما را ن?ز بپذ?ر، ا? خدا? عرفه.
عرفات نام جا?گاه? است که حاج?ان در روز عرفه (نهم ذ? الحجه) در آنجا توقف م? کنند و به دعا و ن?ا?ش م? پردازند و پس از برگزار? نماز ظهر و عصر به مکه مکرمه باز م? گردند و وجه تسم?ه آنرا چن?ن گفتهاند که جبرائ?ل عل?ه السلام هنگام? که مناسک را به ابراه?م م? آموخت، چون به عرفه رس?د به او گفت ?عرفت? و او پاسخ داد آر?، لذا به ا?ن نام خوانده شد. و ن?ز گفته اند سبب آن ا?ن است که مردم از ا?ن جا?گاه به گناه خود اعتراف م? کنند و بعض? آن را جهت تحمل صبر و رنج? م? دانند که برا? رس?دن به آن با?د متحمل شد. چرا که ?ک? از معان? ?عرف? صبر و شک?با?? و تحمل است. 1
فَتَلَق? آدَمُ مِنْ رَبِّه کَلماتًُ فتابَ عَل?هِ اِنَّه? هو التَّوابُ الرّح?مْ
