«العلم علمان، علم الابدان و علم الد?ان» "پ?امبر اکرم (ص)"
مجموعه ا? که تحت عنوان “چهل نکته پزشک? پ?رامون نماز“ پ?ش رو? شماست، کوشش? ناچ?ز و حرکت? کوچک در جهت هدف? بزرگ است که آن هدف بزرگ، همانا اثبات همسو?? "علم و د?ن" است.
در جهان امروز گروه? از مردمان(از جمله مردم ممالک غرب) با پ?شرفت روز افزون و ح?رت برانگ?ز علوم مختلف و با مشاهده توانا?? ها? ب? حد و حصر علم در گره گشا?? از مشکلات بشر?، اصالت محض را به “علم” داده اند و آن را بعنوان تنها راه نجات خو?ش برگز?ده اند.
در مقابل در طول تار?خ همواره مردمان د?گر? ن?ز وجود داشته اند که “د?ن” را برا? برخورردار? از زندگ? سعادتمندانه، کاف? دانسته اند و با ب? اهم?ت جلوه دادن همه مسائل دن?ا?? و حت? “علم” در اعتقادات خو?ش اصالت مطلق را به “د?ن” بخش?ده اند.
از جمله پ?روان ا?ن عق?ده ن?ز م? توان به رهبران مذهب? کل?سا? کاتول?ک در قرون وسط?، اشاره نمود.
اما در ا?ن م?ان آ??ن مقدس اسلام، به خصوص شکل حق?ق? آن ?عن? مکتب “تش?ع” ، “علم و د?ن” را به عنوان دو بال ن?رومند برا? پرواز انسان، به سو? کمال مطلق خو?ش که همانا نزد?ک شدن به مرزها? عصمت و تخلق به اخلاق اله? در سا?ه قرب به حضرت حق است، معرف? م? کند و پرداختن به هر ?ک بدون توجه به د?گر? را، آفت? برا? سعادت و ن?کبخت? انسان، به حساب م? آورد.
به ا?ن ترت?ب همان قدر که عالم ب? د?ن مسبب بدبخت? خود و د?گران است، جاهل مقدس مآب ن?ز موجبات خسارت در دن?ا و آخرت را برا? خود و اطراف?انش فراهم م? آورد.
ا?ن سخن مولا? متق?ان جهان و پ?شوا? ش?ع?ان حق?ق?، حضرت عل? (ع) است که م? فرما?ند:
العلم و الد?ن توامان، اذا افترقا احترقا
"علم و د?ن پ?وسته با ?کد?گرند و هر گاه جدا? از هم شدند، آتش افروز خواهند بود."
اما نکته بس?ار مهم? که در ا?ن م?ان هرگز نبا?د آن را فراموش کرد، نقصان علم نسبت به د?ن است، چرا که “د?ن” توسط آفر?نشگر و خالق توانا? هست? وضع شده است که هم آگاه و مسلط بر همه جزئ?ات و ظرا?ف آفر?نش است و همه آنچه که برا? سعادت و ن?کبخت? انسان در دن?ا و آخرت ...
برا? خواندن ادامه متن، به ادامه مطلب برو?د ...
